Όλοι λέμε πως σεβόμαστε την ελευθερία του λόγου. Φυσικά εμείς εννοούμε τον δικό μας λόγο. Την ελευθερία αυτή την επιτρέπουμε στους άλλους, εφόσον συμφωνούν με τον δικό μας λόγο.
«Όλα δείχνουν πως με παγίδεψαν, γι αυτό με έστειλαν εδώ ως προσωρινό δάσκαλο. Για να με έχουν στο χέρι τους. Σίγουρα πρόκειται για τις συκοφαντίες που διαδίδει ένας αλήτης, κουμάσι και δήθεν φοιτητής.
«Γιατί τον άφησαν ελεύθερο οι Γερμανοί. Σίγουρα πρόδωσε. Τώρα είναι πληροφοριοδότης τους». Τον ξέρουν. Και ούτε τον πιστεύουν. Τους συμφέρει όμως να κάνουν πως τον πιστεύουν. Τι με περιμένει; Η αγωνία και η φοβία εγκαθίστανται μέσα μου».
- Βρε Κωστή. Τι πέτρες, χαλίκια και τσιμέντα φέρατε δω;
- Θα κάνουμε ένα μέρος για να σας χορεύουμε μωρή Κτ’νιώ.
- Και τι χορούς θα μας χορεύετε;
- Ευρωπαϊκούς.
- Αυτούς τους αγκαλιαστούς;
- Ναι.
- Βρε χαζός είσαι; Θα σας αφήνουμε εμείς τα κορίτσια να μας αγκαλιάζετε εσείς τ’ αγόρια μπροστά στις μάνες μας και στους μπαμπάδες μας; Δε σφάξανε.
- Θα τους μιλήσ’ ο πρόεδρος.
- Εμ τότε σ’αυτό το ταψί που κάνατε, εμείς τα κορίτσια θα σας χορέψουμε στο ταψί.
- Πίστα το λεν’.
- Το ίδιο κάν’.
- Όταν Δημόκριτε κάποιας η καρδιά χτυπά για κάποιον, τότε αυτή, και αν δεν ελπίζει τίποτε για το μέλλον, θα παρασυρθεί για να χαρεί το παρόν, με οποιοδήποτε τίμημα πληρώσει στο μέλλον.
- Κι εμένα Ευδοξούλα χτυπά η καρδιά μου για κάποια. Αν κι εκείνης η καρδιά απελπισμένα χτυπά για μένα, εγώ δε θα ‘παίξω’ μαζί της. Για να μην πληρώσει αυτή το τίμημα στο μέλλον.
Από το ανθολόγιο του Ιωάννου Στοβαίου. Το συνέγραψε μετά από μελέτες όλων των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. Δηλαδή τι έγραψε ο καθένας. Για τον πόλεμο, την ειρήνη, την αγάπη, το μίσος, την αδικία, τον φθόνο κλπ. Τον φθόνο που γίνεται λόγος στο βιβλίο αυτό και τις συνέπειές του.
- Τους οδοιπόρους της δόξας τους ακολουθεί ο φθόνος.
- Ο φθόνος είναι το έλκος της ψυχής.
- Οι φθονεροί λυπούνται για τις δικές τους συμφορές αλλά λυπούνται και για τα αγαθά των άλλων.
- Ο φθόνος αναπτύσσεται μεταξύ των ζωντανών ανθρώπων προς τους ανταγωνιστές.
- Ο πολίτης φθονεί τον συμπολίτη του που ευτυχεί. Και τρέφει εναντίον του μια κρυφή έχθρα.
Ο Δημοσθένης έλεγε, ότι πολλές φορές τον ερχόταν να ευχηθεί την εξόντωση των κακών. Αλλά φοβόταν να το πράξει, μήπως από την ευχή του ερημωθεί ολόκληρη η πόλη.
Ο Ιωάννης ήταν Μακεδόνας. Γεννήθηκε στην τότε πλούσια πόλη Στόβοι περί το 400-500 μετά Χριστόν. Από αυτήν τον έδωσαν οι μεταγενέστεροι και το επίθετο Στοβαίος. Βρισκόταν στο βορειότερο άκρο της αρχαίας Μακεδονίας. Στη συμβολή των ποταμών Εριγώνας, που κατέρχεται από τα βουνά και τον ποταμό Αξιό. Σε ευθεία γραμμή περί τα εκατόν είκοσι χιλιόμετρα από τα σύνορά μας. Νεότερες ανασκαφές ανέδειξαν μεταξύ άλλων και ένα τεράστιο Ελληνικό Μακεδονικό θέατρο. Μόνον οι Έλληνες έκτιζαν θέατρα. Αυτά αποδεικνύουν πως οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες. Και ελληνικά μιλούσαν και σπούδαζαν οι κάτοικοι της πόλης αυτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου