Ο άνθρωπος της εποχής μας ζει στην κοινωνία της αφθονίας. Εγκλωβισμένος δε σε αυτήν, πασχίζει διπλά. Το μεν να διαθέτει χρόνο, ώστε να εργάζεται και να κερδίζει πολλά για την απόκτηση των αγαθών της, το δε να εξοικονομεί και χρόνο για να τα απολαμβάνει.
Έτσι διακατέχεται από την αδηφάγο βουλιμία: να αποκερδαίνει πολλά, για να απολαμβάνει πολλά. Αλλά όσο και αν προσπαθεί, τόσο και αντιλαμβάνεται πως ο πανδαμάτωρ χρόνος δεν τον επαρκεί. Ούτε για το ένα ούτε για το άλλο.
Στον κύκλο αυτό της αφθονίας των αγαθών περιλαμβάνεται και το βιβλίο αυτό. Όποιος λοιπόν εκδηλώνει την επιθυμία να ψυχαγωγηθεί και μ’ αυτό, πιέζεται επιτακτικά να σμικρύνει το χρόνο που θα διαθέσει. Γι αυτό και επικεντρώνει τη προσοχή του στην αναζήτηση της ουσίας του έργου. Δηλαδή στην πλοκή του και στα διδάγματά του. Δεν τον ενδιαφέρουν και πολύ οι εκτενείς, ανούσιες, λεπτομερείς περιγραφές, ούτε οι καλλιεπείς άσκοπες ωραιολογίες. Όσοι λοιπόν (και διατηρούν ισχυρό λόγο ακόμη τα απολιθώματα αυτά) αξιούν σήμερα από ένα κείμενο να εμπεριέχει και τα παραπάνω, με το σκεπτικό ότι αυτά αναδεικνύουν τον λογοτέχνη, ζουν σε μια απώτατη εποχή, η οποία αντιπαρήλθε ανεπιστρεπτί. Αλλά δικαίωμά τους.
…Ο δικός μου δρόμος…;
Εγώ δεν επιδιώκω να με απονέμουν τον τίτλο αυτού του λογοτέχνη. Στα έργα μου αναπτύσσω μια πλοκή, γράφω λιτά, κυρίως ουσιαστικά. Χωρίς δε να περιθωριοποιώ και τον πλούτο του ελληνικού λεξιλογίου. Τα κείμενά μου όμως δεν αποτελούν ένα συνονθύλευμα στεγνών αφηγήσεων, ώστε να φαίνεται ότι ο αναγνώστης πορεύεται σε άνυδρη έρημο. Πάντοτε και κατά περίπτωση με συντομία αναπτύσσονται: κάποιο επιβαλλόμενο σχόλιο επί των γεγονότων της υπόθεσης σε συνδυασμό με την επικρατούσα στην κοινωνία μας πνευματική ατμόσφαιρα, αλλά και κάποια απεικόνιση της συναισθηματικής, ψυχικής έλλογης αντίδρασης των ηρώων μου, ανάλογα με τις αντιμετωπιζόμενες προκλήσεις στην πορεία τους. Χωρίς και να συμπλέω με τους …
…Κατεδαφιστές ή δήθεν προοδευτικούς…
Είναι βέβαιο ότι διατηρούνται μέσα μας όλα τα πρωτόγονα ένστικτα, που συνέβαλαν κάποτε στην επιβίωση του ανθρώπου. Για να επιτευχθεί όμως η κοινωνικοποίησή μας, πρώτη επιβαλλόμενη μέριμνα ήταν: να επιβληθεί η λογική και το δίκαιο πάνω στις άλογες ορμές. Να συμμορφώνεται δε το μέλος, το μεν με τα διαμορφούμενα ήθη και έθιμα αρχικώς, με το γραπτό δε νόμο αργότερα. Αλλιώς επικρεμόταν η απειλή της τιμωρίας. Σήμερα τα ένστικτα αυτά τελούν πλέον υπό περιορισμό. Είτε από την ηθική συνείδηση που έχει διαμορφωθεί στους μεν, είτε από το φόβο του νόμου στους δε. Όμως στις ημέρες μας ένας μέγιστος αριθμός αναγνωσμάτων και ένας ακατάσχετος πληθωρισμός έργων της οθόνης, διενεργούν μια χωρίς προηγούμενο εκστρατεία απελευθέρωσης όλων των αντικοινωνικών ορμέμφυτων του ανθρώπου. Καλλιεργούνται συστηματικά και εκθειάζονται: το έγκλημα σε όλες τις μορφές του και η διαστροφή της γενετήσιας ορμής στις πιο απίθανες μορφές της. Και ποιες…
…Οι δικές μου επιλογές;…
Και βέβαια στα κείμενά μου αναφέρομαι στα έργα και ‘έργα και ημέρες’ του κοινωνικού υποστρώματος ή και σε κάποια παραστρατήματα άλλων. Είναι αναπόφευκτο. Ανάμεσά τους ζούμε. Όμως αυτά τα εμφανίζω σκιωδώς και φευγαλέα τόσο, όσο κρίνω απαραίτητο να τονιστεί η ανάγκη δίωξης, περιστολής και τιμωρίας. Αναφέρομαι δε και στις σχέσεις των δύο φύλων. Τι το φυσικότερο; Όμως δεν τις διαστρέφω ούτε και τις εκπορνεύω.
Κυριαρχούν επίσης στα βιβλία μου το πολιτικό, το οικονομικό και το κοινωνικώς γίγνεσθαι. Το οποίο και ανατέμνεται θεωρητικά και πρακτικά με κάθε δυνατή ανθρώπινη αντικειμενικότητα. Αλλά η θεώρηση αυτή πραγματοποιείται με πλήρη γνώση του αντικειμένου. Και με ενσωματωμένες κρίσεις και απόψεις, που τείνουν και αποσκοπούν στον εντοπισμό της σήψης, στην υπόδειξη μέτρων θεραπείας και στη βελτίωση των δομών της εξουσίας. Ο αναγνώστης πιθανόν να μη συμφωνεί ‘εδώ κι εκεί’. Όμως αν διατηρεί ανεπηρέαστη λογική και κρίση, δεν θα οργιστεί. Θα προβληματιστεί. Αυτούς που έχουν δέσμια τη λογική και την κρίση, τους αφήνω στη δυστυχία της εξάρτησής τους.
...- Άκουσε κυρά μου. Εσύ 'σουν το κορίτσι, εσύ να φυλαχτείς θα έπρεπε. Και στον Υμέναιο να ΄ρθεις λευκή περιστερά.
- Το φταίξιμο χρυσέ μου δεν είναι όλο δικό μου. Φταίει μαζί κι εκείνος που πρώτος με το ‘έκανε’.
Αυτός σηκώνεται, ανοίγει μια βαλίτσα, βγάζει ένα πιστόλι, σημαδεύει εξ επαφής τον κρόταφό του και…
- Θα τον σκοτώσω τον μπαγάσα, εδώ θα του φυτέψω όλες μου τις σφαίρες. Έπρεπε να σε σεβαστεί. Θα γίνω και φονιάς.
- Χρυσέ μου μην τον σκοτώσεις τον καημένο. Θ’αφήσεις μόνο κι ορφανό τ’ αγέννητο παιδί του.
- Τιιι: σε άκουσα καλά; Είπες πως είσαι έγκυος.
- Δυο μηνών χρυσέ μου.
- Και τώρα με το λες;
- Εγώ να στο πω χρυσέ μου; Εσύ με ρώτησες ποτέ; Τρεις μήνες τώρα με πηδάς. Δεν σε το είπε η μαμά σου το πώς γεννιούνται τα παιδιά;
Αυτός την αγκαλιάζει.
- Γλυκιά μου γυναικούλα.
Κι αυτή τον αγκαλιάζει.
- Πατέρα του παιδιού μας.
- Πάμε να ξαναξαπλώσουμε…
- Όχι μόνο να ξαπλώσουμε χρυσέ μου.
- Ε, τι άλλο να κάνουμε γλυκιά μου;
- Να κάνουμε και τα λοιπά, και τα λοιπά, και τα λοιπά…
Αυτός σηκώνεται, ανοίγει μια βαλίτσα, βγάζει ένα πιστόλι, σημαδεύει εξ επαφής τον κρόταφό του και…
- Θα τον σκοτώσω τον μπαγάσα, εδώ θα του φυτέψω όλες μου τις σφαίρες. Έπρεπε να σε σεβαστεί. Θα γίνω και φονιάς.
- Χρυσέ μου μην τον σκοτώσεις τον καημένο. Θ’αφήσεις μόνο κι ορφανό τ’ αγέννητο παιδί του.
- Τιιι: σε άκουσα καλά; Είπες πως είσαι έγκυος.
- Δυο μηνών χρυσέ μου.
- Και τώρα με το λες;
- Εγώ να στο πω χρυσέ μου; Εσύ με ρώτησες ποτέ; Τρεις μήνες τώρα με πηδάς. Δεν σε το είπε η μαμά σου το πώς γεννιούνται τα παιδιά;
Αυτός την αγκαλιάζει.
- Γλυκιά μου γυναικούλα.
Κι αυτή τον αγκαλιάζει.
- Πατέρα του παιδιού μας.
- Πάμε να ξαναξαπλώσουμε…
- Όχι μόνο να ξαπλώσουμε χρυσέ μου.
- Ε, τι άλλο να κάνουμε γλυκιά μου;
- Να κάνουμε και τα λοιπά, και τα λοιπά, και τα λοιπά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου