Στην πορεία της επίγειας ζωής μας, συχνά παρεμβαίνουν απρόσμενα και απροσδόκητα κάποια γεγονότα, που αυτά πλέον θα είναι καθοριστικά για το εναπομένον μέλλον της. Ένα τέτοιο γεγονός μπορεί να φέρνει την ευτυχία. Αλλά μπορεί να φέρει και τη δυστυχία.
Εγώ είχα τη μεγάλη ευτυχία να ζήσω έντονα ένα ευτυχές γεγονός. Όμως, και πριν την ώρα του, ακολούθησε ένα δυστυχές γεγονός. Το πέρασμά του ήταν τόσο έντονα επίπονο, που άφησε πίσω στον συναισθηματικό μου κόσμο μια βαθιά ανεπούλωτη πληγή. Κάθε τυχόν ανεπαίσθητη, σα χάδι, ανάμνηση που θα αγγίσει την ουλή της, τότε εμφανίζεται ολόκληρο και ολοζώντανο στην οθόνη της μνήμης μου.
Η αναπόληση αυτή βουρκώματα με φέρνει σιωπηλά και πνιχτούς λυγμούς. Καμιά φορά δε και δάκρυα…
…και συνδεθήκαμε. Τώρα την χαίρομαι και με χαίρεται. Και ούτε μια στιγμή δεν περνά από το μυαλό μου ότι κάποια μέρα η παρουσία της θα με λείψει. Ότι ήρθε στον κόσμο μου σαν ένας κομήτης που άστραψε στο πέρασμα του και χάθηκε στο άπειρο. Αντίθετα. Η ευτυχία μου είναι τόση, που έχει κατακλύσει και τη Λογική. Δεν την αφήνει να διανοηθεί, ότι η ‘αναδυόμενη Αφροδίτη’ ήρθε για είκοσι μέρες επί γης. Και θα φύγει. Σαν τα αποδημητικά πουλιά. μόνον που αυτή θα ακολουθήσει την αντίθετη φορά. Θα φύγει καλοκαίρι από τη μαγεία της 'ζεστής' θάλασσας και το θερμό κλίμα και θα προσγειωθεί στον παγερό βορρά. Εγώ με τη σειρά μου θα μείνω εδώ. Και θα αναπολώ, ποιος ξέρει για πόσα χρόνια, το πέρασμα από κοντά μου μιας ‘ξανθής νεράιδας του Βορρά’…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου